Het hart van Nederland lag heel even in Badhoevedorp

Zondagochtend ben ik even bij mijn vader langs gegaan voor een koffie. Lang kon ik niet blijven dus ik zat tegen een uur of een alweer op de fiets naar huis. Toen opeens, op de Burgemeester Amersfoordtlaan, zag ik in mijn ooghoek een klein "streepje" vuur rechts voorbij schuiven. Jawel, er stond een, zeg maar, "Poster Sandwich" in de fik. Ik ben gestopt om aan te bellen bij een van de huizen. Ik vroeg ook, toen bleek dat er bij "mijn" deur niemand thuis was, een jonge passant om hetzelfde te doen. Het was de bedoeling om de bewoners voor te stellen de plaatselijke brandweer te bellen. Er was ook bij de buren niemand thuis. Affijn, een mevrouw aan de overkant, met telefoontje volgens mij in de hand, riep me toe 112 te bellen, twee jongens liepen langs mij het huis binnen waarbij ik had staan aanbellen - zij pakten de telefoon maar ik snapte het toestel niet, en inmiddels dreigde het brandje over te slaan op de struiken. Daarom heb ik toch maar gewoon 112 gebeld en me verontschuldigd: nee, er is geen levensgevaar, maar het brandt wel op de openbare weg.

Het ging om een dubbelposter die men om een lantaarnpaal pleegt te klemmen.

De brandweer arriveerde net na een duo dat kennelijk, zo verzekerden ze mij en anderen geheel ongevraagd, onmiddellijk had gereageerd op de melding die ze met een scanner hadden onderschept - ieder z'n sport. Terwijl de brandweerlieden hun zaakjes uitrolden begon er een aardige verkeersopstopping te ontstaan. Vertraging, eigenlijk, want men bleef gewoon passeren.

Het vuur werd gevoed door het smeltende plastic van het uithangbordje.

Het brandje was natuurlijk zo geblust. Maar pas op: inmiddels was de lantaarnpaal ook gaan roken uit de lamp bovenin! (Dit gevaar werd overigens opgemerkt door mijn gelegenheidsbuurman, dhr. M., aan de overkant van wiens stoep het brandje had gewoed). Langer duurde het om de gesmolten zooi los te scheppen van het wegdek. Intussen vroeg ik de commandant of ik een verklaring moest afleggen of zo. Hij zei dat dat alleen hoefde als ik iemand 't vuur had zien aansteken. "Jongens die hier rondlopen met vuurwerk bijvoorbeeld."

De brand was zo geblust.

Ja, ik had twee jongens gezien. Het waren de twee jongens die zo goed hebben willen helpen door me de onbedienbare telefoon aan te reiken. Maar die zagen me er veel te onschuldig uit. Ik heb daarom niet naar ze gewezen. "Het was vast een peukje dat iemand tijdens het rijden uit zijn raampje heeft gegooid en dat dan vast is komen te zitten in de publicitaire constructie." En de brandweer was het met me eens.

Uw reporter is uw held. Ik heb per slot van rekening gebeld!