"Ma...Lei?" Een Rectificatie & Ein Kinderueberraschung
Italianen hebben lekkernijen nodig. Dolci. Gelati. Cioccolati. Waarom zou je anders nog espresso drinken? Of, pfroagh....melk? Toen in de nasleep van de tweede wereldoorlog in de Noord-Italiaanse landstreek Piemonte zelfs de meest eenvoudige voedingswaren niet meer algemeen verkrijgbaar waren geworden, kreeg de likeurmaker Pietro Ferrero het, volgens de website van zijn nazaten, geniale idee om gebruik te maken van die ene vrucht die nog alomtegenwoordig was: de hazelnoot. Vooral, maar niet uitsluitend, op diezelfde vrucht zou de man het imperium baseren dat niet alleen zijn eigen familie heeft groot gemaakt, maar ook zijn personeelsbestand en, zo mogen we welhaast stellen zonder toch direct te overdrijven, gelijk ook ALLE kinderen van West-Europa. In 1946 fabriceerde zijn laboratorium een kleverig mengsel op basis van hazelnoten en kennelijk ook amandelen dat werd samengepakt tot een broodvorm en dat dan verder de mensheid mocht dienen, plaksgewijs, als broodbeleg. Ferrero noemde het beleg eerst "Pasta Gianduja" (of ook "Giandujot" ), een naam die verwees naar een carnavalesk ("commedia dell'arte") figuur van algemene populariteit in Piemonte. Misschien zat daar ook al cacao in, maar dat was dan niet veel - de pasta was juist bedoeld als een chocoladevervanger.
Gefopt. We hebben geen cacao!
Toen later de plakkenpasta werd gemodificeerd tot een soort smeerkaas werd het product omgedoopt tot "Supercrema Gianduja". Terwijl dus Nederlandse kinderen thuis ontbeten met broodpap, mochten de Piemontese kinderen met hun uitgedroogde sneetjes waterbrood langs de hazelnootpastasmeerder. Pietro Ferrero stierf in 1951. De faam van de crème was toen al voorbij de grenzen van de landstreek verspreid. Het succes smeerde zich daarna snel uit over geheel Europa. In 1964 kreeg de pasta de naam die we nu allemaal kennen: Nutella. Het merk werd transatlantisch in 1969. Intussen had Michele Ferrero ook een aparte productlijn ontwikkeld die veeleer gebaseerd was op cacao maar dan wel specifiek voor de moeders die bewust de voeding selecteerde met het oog op de gezonde groei van hun kinderen. Deze mensen waren kennelijk voornamelijk Duitse consumenten en ze wilden, wanneer ze zich toch moesten overgeven aan de chocoladewens van hun kinderen, blijkbaar een hoger melkgehalte en kleiner aandeel van cacao. Dat was "Kinder". En dat moest ik dus even rechtzetten (zie vorige post). Nou, de geschiedenis van Ferrero gaat natuurlijk door met Mon Chérie, Ferrero-Rocher en andere lekkernijen, maar we zitten inmiddels vol. Bedankt voor de koffie.
Een moderne klassieker. (Voor Italianen dan.)
Bronnen: een geschiedenis van het familiebedrijf op de Italiaanse website van Ferrero, een leuk geïllustreerde pagina van de Verenigde Statense Nutellapot , en een paar verspreide Wikipedia artikelen (s.v. "Nutella", "Kinder-Chocolate", "Ferrero").
N.B. De titel verwijst naar een zeer lachwekkende commercial met een Verenigde Statense acteur-en-Boeddhist die ook in Italië ongekend populair is. Deze heer, die ook in het leger is geweest, wordt herkend door een prettig vrouwtje dat in een belendend balkonnetje geniet van zijn lekkernijtje. "Maar....U?" Voor haar was het meer dan een Kinderüberraschung.
Gefopt. We hebben geen cacao!
Toen later de plakkenpasta werd gemodificeerd tot een soort smeerkaas werd het product omgedoopt tot "Supercrema Gianduja". Terwijl dus Nederlandse kinderen thuis ontbeten met broodpap, mochten de Piemontese kinderen met hun uitgedroogde sneetjes waterbrood langs de hazelnootpastasmeerder. Pietro Ferrero stierf in 1951. De faam van de crème was toen al voorbij de grenzen van de landstreek verspreid. Het succes smeerde zich daarna snel uit over geheel Europa. In 1964 kreeg de pasta de naam die we nu allemaal kennen: Nutella. Het merk werd transatlantisch in 1969. Intussen had Michele Ferrero ook een aparte productlijn ontwikkeld die veeleer gebaseerd was op cacao maar dan wel specifiek voor de moeders die bewust de voeding selecteerde met het oog op de gezonde groei van hun kinderen. Deze mensen waren kennelijk voornamelijk Duitse consumenten en ze wilden, wanneer ze zich toch moesten overgeven aan de chocoladewens van hun kinderen, blijkbaar een hoger melkgehalte en kleiner aandeel van cacao. Dat was "Kinder". En dat moest ik dus even rechtzetten (zie vorige post). Nou, de geschiedenis van Ferrero gaat natuurlijk door met Mon Chérie, Ferrero-Rocher en andere lekkernijen, maar we zitten inmiddels vol. Bedankt voor de koffie.
Een moderne klassieker. (Voor Italianen dan.)
Bronnen: een geschiedenis van het familiebedrijf op de Italiaanse website van Ferrero, een leuk geïllustreerde pagina van de Verenigde Statense Nutellapot , en een paar verspreide Wikipedia artikelen (s.v. "Nutella", "Kinder-Chocolate", "Ferrero").
N.B. De titel verwijst naar een zeer lachwekkende commercial met een Verenigde Statense acteur-en-Boeddhist die ook in Italië ongekend populair is. Deze heer, die ook in het leger is geweest, wordt herkend door een prettig vrouwtje dat in een belendend balkonnetje geniet van zijn lekkernijtje. "Maar....U?" Voor haar was het meer dan een Kinderüberraschung.
posted by Luepp at 2:03 p.m.
6 Comments:
Ik heb die Kinder kinderen altijd een beetje eng gevonden. Een soort van hitlercacao-jügend...
Eerder Benito Chocolini.
Ongelooflijk, toen jij over die Crackerjack schreef had ik een commentaar willen geven over Kinder en Ferrero waar je toen ook iets over zei, en nu kom je hier mee. Leuk die historie van produkten die voor sommige mensen gewoon heel normaal zijn en bij hun dagelijks leventje horen zonder te beseffen waar dat het vandaan komt. Jullie die in de reklamefilmpjes zitten, hoe zijn die reklames van Kinder in Nederland want in Frankrijk lopen ze er echt 25 jaar mee achter (of wel meer), wat een slechte imago geven ze dat produkt toch.
Hé Huib, sorry dat ik deze comment plaats misbruik voor een stukje virtueel Sherlock Holmes-gedrag, maar ken ken jij 'Plagiator', dat is iermand die op mijn paashaas is afgekomen en die tegen copyrights is en een foto zonder plaatje heeft. Je begrijpt, dat zit mij als schrijver niet lekker, ik zag op zijn blog dat jouw alias Luepp genoemd wordt. Dus:
Ken jij plagiator?
Waar betekent Luepp eigenlijk?
ps Dank voor je komst in mijn café, ik zag je zitten onder die plataan, en aangezien jij wat meer italiaans aangelegd bent, je kunt ook lekkere Cappuccino bij me krijgen !
Hé, het wordt hier ook gezellig, haha! Ik kom graag een espresso drinken, Sien, want ik kan lactose niet goed verdragen. Dat zit inderdaad wel in de Kinder dus die zie me zelf niet snel eten! Maar ik ken ze goed, want mijn dochtertje heeft ook veel van die eieren en staafjes gegeten. Reclame maken ze volgens mij in Nederland helemaal niet. Ze hebben hier alleen Richard Gere met Ferrero Rocher. Maar het image, tja, zoals John zegt: het jongetje van de verpakking ziet eruit als een angstaanjagende waanzinnige.
En van harte welkom ook Michael. Ja, die Plagiator, daar moeten we maar eens achteraan. Op de eerste vraag mag ik van mijn advocaat geen antwoord geven. Maar de tweede is makkelijk. Toen mijn Zuid-Italiaanse vrienden in 1988 probeerden mijn naam uit te spreken, bleef er niet meer van de originele klank over dan "ep". Korter nog: "epp". Uit respect voor mijn persoon hebben ze toen het lokale lidwoord eraan toegevoegd: "lu". Inmiddels is het mijn geuzennaam.
Dank jullie voor jullie komst. Ik ga een weekendje "levende geschiedenis" meemaken in het kleinste vestingstadje van de Nederlanden. Bourtange.
Een reactie posten
<< Home