Van een geheel andere orde: Michael Brecker

Ik hoorde vanmorgen van John dat Michael Brecker was overleden. Wat een triest bericht (zie ook Mizar5). Michael Brecker is verreweg mijn favoriete saxofonist en sinds mijn jeugdjaren hoe dan ook een van mijn muzikale helden. Het is zoals een mij verder onbekende blogger het stelt: "Brecker was more like a force of nature than a saxophone player" (Musical Thoughts). Ik luisterde veel naar zijn spel met Steely Dan, met zijn broer Randy en voor mij iets later, ook met James Taylor (Never Die Young). Ik was in begin november toevallig al op de hoogte van zijn ziekte en heb toen al mijn schrik geuit. En ja, nu heeft hij het helaas dus toch niet gered. Heel droevig.



Ik heb nu toch vast bij iTunes het album gekocht dat ik wilde reserveren voor mijn verjaardagsverlanglijst. En als je 'em daar dan toch ook weer hoort soleren, bijvoorbeeld op Strap-Hangin', nou mensen mensen dan wordt zijn bijzondere klasse me weer onmiddelijk duidelijk. Dat ensemble ook! Ja, onder leiding van Vince Mendoza (Herbie Hancock in Paradiso, Joni Mitchell's Travelogue en recentelijk Trijntje Oosterhuis) lijkt een groot jazz orkest ook meteen muziek te maken "van een geheel andere orde". Groots, werkelijk groots.

Tja, we kennen de arme man natuurlijk verder niet en zijn familie ook niet. Maar we hebben toch allemaal zo onze helden. En dit was er een van mij.